KAMELEON ma wiele barw i szeroką perspektywę widzenia, a zatem stawia na twórczość i eklektyzm. Ucząc dzieci i dorosłych bazuje na gamie różnych metod, które sprawdziły się w ciągu ostatnich lat pracy lektorów Kameleona. Lektorzy przede wszystkim dostosowują podejście metodyczne do indywidualnych potrzeb ucznia i dynamiki jego grupy.
Oto kilka innowacyjnych metod, z których korzysta Kameleon, czerpiąc z nich to, co najlepsze dla konkretnego ucznia:
Nauka multisensoryczna
-stymuluje i wykorzystuje dosłownie wszystkie zmysły ucznia za pomocą muzyki, dźwięków, obrazów, ruchu, a nawet jedzenia czy zapachów.
- nastawiona jest na gry i zabawy związane ze zmysłami,
- polega na aktywności, zaspokajając w ten sposób potrzebę ruchu i częstych zmian wykonywanych zadań.
- rozwija także wyobraźnię i zachęca je do poznawania świata.
p.s. Okazuje się, że wiele niezależnych badań potwierdziło wpływ gestykulowania na poprawę pamięci. Gestykulujący nauczyciele mają lepiej zapamiętujących uczniów. Gestykulujący uczniowie mają lepsze oceny. Gestykulacja poprawiała zarówno zdolności nauki matematyki jak i języków obcych.
Metoda outdoor (nauka języka w plenerze)
– zajęcia prowadzone są poza szkołą, w miejscach i sytuacjach, których dotyczy temat zajęć (np. na dworcu, w przychodni czy w supermarkecie)
– uczestnicy tzw. gier miejskich wykorzystują poznane wcześniej słownictwo i zwroty w sytuacjach praktycznych poprzez dialogi, gry, rozwiązywanie problemów, świetnie się przy tym bawiąc:)
Metoda reagowania całym ciałem (Total Physical Response – TPR)
– W dużym stopniu rozwija ona umiejętność słuchania i rozumienia, zachęcając uczniów do reagowania na wypowiedziane przez nauczyciela zwroty i polecenia.
– pobudza pamięć motoryczną i unika znużenia (zwłaszcza dzieci), spowodowanego zbyt długim przesiadywaniem, i szybkiej utraty koncentracji.
– Typowymi przykładami wykorzystania tej metody jest wprowadzanie nowego słownictwa połączonego z ruchem naśladującym daną czynność lub wprowadzenie piosenek ilustrowanych gestem.
-
- W tej metodzie uczniowie wykonują czynności ruchowe, zgodnie z komendami wydawanymi przez nauczyciela. W poleceniach nauczyciela dominuje tryb rozkazujący i pytający. Często też występuje zamiana ról – uczniowie wydają polecenia, które wykonuje nauczyciel oraz inne dzieci.
- podczas zajęć wykorzystywane są elementy humorystyczne, co pozytywnie wpływa na motywację i odpręża uczniów.Ważne: Głównym założeniem metody reagowania całym ciałem jest wyeliminowanie stresu, odpowiedź na potrzebę ruchu u dzieci oraz zbliżenie nauczania do naturalnego przyswajania języka ojczystego, w oparciu o założenie, iż komunikacja między dziećmi a rodzicami opiera się zarówno na aspektach werbalnych, jak i ruchowych. TPR zakłada również długi okres osłuchiwania się z językiem obcym bez konieczności wypowiedzi w tym języku. W okresie osłuchiwania się z językiem dochodzi do tak zwanego „łamania kodu” językowego, po którym dziecko gotowe jest do spontanicznego reprodukowania wypowiedzi. Nie należy na siłę zmuszać dziecka do wypowiedzi ustnej. Mało znaczące są również na tym etapie popełniane błędy. Liczy się przede wszystkim zrozumienie, rekcja ruchowa i przyjemność, jaką można czerpać z nauki języków obcych.
Metoda komunikacyjna
– uczeń komunikuje się w języku obcym od samego początku nauki.
-
- wykorzystuje scenki sytuacyjne, dramy, zdania z luką informacyjną czy gry językowe , zachęcając do podejmowania aktywnego udziału w komunikacji językowej.
Metoda audiolingwalna
-
- bazuje na słuchaniu i odtwarzaniu zasłyszanych fraz, naśladowaniu i powtarzaniu. Stosujemy ją głównie u dzieci, ale zdarzają się także dorośli, którym odpowiada ta metoda. Dzięki niej uczniowie szybko potrafią poprawić swoją kompetencję komunikatywną. Wielokrotne powtórzenia występujące w tej metodzie pozwolą nam na wprowadzenie kilku struktur gramatycznych oraz fraz typowych dla danego języka.
- typową techniką jest tu zastępowanie jednego wyrazu w zdaniu innym i powtarzanie tej samej struktury językowej, np.: Mam lalkę, mam misia, mam piłkę, mam ciuchcię. Dzieci naśladują nauczyciela oraz uczą się reagować tak szybko jak to tylko możliwe.
- zakłada pracę nad poprawnością gramatyczną: słuchanie dzieci z podstawowymi strukturami gramatycznymi sprawi, że unikną popełniania błędów w przyszłości, a nauka struktur gramatycznych będzie im przychodzić z o wiele większą łatwością.
- stosuje zapamiętywanie dialogów w połączeniu z historyjkami, ćwiczenia typu pytanie – odpowiedź, np.: Lubisz banany? – Tak, lubię/Nie, nie lubię; Lubisz czereśnie? Tak, lubię/Nie, nie lubię; Lubisz gruszki? Tak, lubię/Nie, nie lubię.
- wykorzystuje technikę drylu językowego. Nauczyciel, wykorzystując daną strukturę gramatyczną, zmienia w jej obrębie jeden wyraz i prosi o zastąpienie nim struktury, która również ulega zmianie np.:
Nauczyciel: Ja lubię pomidory. Marysia?
Dziecko: Marysia lubi pomidory.
Metoda bezpośrednia
-
- zakłada prawie całkowitą redukcję języka ojczystego lub zminimalizowanie jego użycia.
- uczniowie „ zanurzeni” w świat języka obcego nie odczuwają potrzeby tłumaczenia wszystkiego na język ojczysty, co w przyszłości zapobiegnie problemom komunikacyjnym i zmusi ich do kreatywnego użycia języka i radzenia sobie w nowych sytuacjach, gdzie będą mieli do czynienia z nowym materiałem leksykalno-gramatycznym.Uwaga: Celem metody bezpośredniej jest nauka konwersacji, wypowiedzi, komunikatywności i rozumienia ze słuchu. To najstarsza metoda nauczania języków obcych stosowana od czasów greckich, a także przez nauczycieli w Rzymie. Pierwotnie polegała ona na kontakcie z nauczycielem obcojęzycznym, konwersowaniu z nim i komunikowaniu się.
Metoda naturalna
– podobnie jak TPR, zakłada, że sukces w nauce języków obcych możliwy jest tylko poprzez wyeliminowanie stresu związanego z popełnianiem błędów i barier językowych.
-
- Bazuje na nauczaniu zbliżonym do uczenia się języka ojczystego.
- istotną rolę odgrywają gesty i mimika ciała: uczeń zaczyna chętnie naśladować gesty nauczyciela, słuchając i obserwując mimikę ciała, a kiedy jest gotowe do mówienia, samo zaczyna się komunikować.
- metodę tę stosujemy z dużym powodzeniem w nauczaniu najmłodszych